Park Praski

Park Praski został założony w 1865 r. przez cara Aleksandra III na miejscu rozebranych na początku XIX w. zabudowań dawnej Pragi. Mieszkańcom został udostępniony w 1871 r. jako park Aleksandrowski. Jego projektantem był Jan Dobrowolski, kierownik parków miejskich Warszawy w tym Ogrodu Krasińskich, a później Ogrodu Saskiego. Niegdyś Park Praski był znacznie obszerniejszy niż obecnie, zajmował ok. 30 ha, ale w 1928 roku otwarto dla zwiedzających Miejski Ogród Zoologiczny, dla którego przeznaczono właśnie część terenów parkowych. Obecnie Park zajmuje 18,5 ha. Najstarszy drzewostan liczy sobie nawet 130 lat. Wśród okazów drzew są: platany klonolistne o charakterystycznej, odpadającej korze, kasztany jadalne, miłorzęby japońskie oraz wiele gatunków rodzimych – topoli, lip i klonów. W parku znajduje się popiersie pisarki Elizy Orzeszkowej, wykonane z brązu, dłuta Henryka Kuny, odsłonięte w 1938 r. przy udziale ówczesnego prezydenta Warszawy Stefana Starzyńskiego. Na terenie Parku odnaleźć możemy także rzeźby przedstawiające zwierzęta, takie jak kilkumetrowej wysokości żyrafa, a także nieduże figury żubra i słonia. Rzeźba żyrafy jest darem stołecznego ZOO dla warszawskich dzieci (o czym informuje tablica), a wykonał ją w 1981 roku rzeźbiarz Władysław Frycz. Tu także znajdują się popularne "miśki", czyli zorganizowany w 1952 r. wybieg dla niedźwiedzi brunatnych od strony Alei Solidarności. Współczesny Park Praski to również jedno z głównych miejsc rozrywki plenerowej. W sezonie letnim odbywają się w tutejszej muszli koncertowej liczne imprezy artystyczne. Sam Park podlega ochronie konserwatora zabytków.