Warszawska Praga
Przed II wojną światową w budynku przy ulicy Inżynierskiej pod numerem 4 znajdowało się kino ERA. Podczas wojny mieścił się tu również teatr Niebieski Motyl i kino Syrena. Przedstawienia odbywały się nawet w czasie okupacji Warszawy (jeszcze w 1944 roku) i kończyły się odśpiewaniem Roty – patriotycznej pieśni do słów poetki Marii Konopnickiej. Budynek przy Inżynierskiej 4 był także do niedawna siedzibą jednej ze stacji telewizyjnych.
Kolejnym obiektem stojącym przy placu Wileńskim jest Metropolitarna Cerkiew Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego p.w. Świętej Równej Apostołom Marii Magdaleny. Jest to jeden z najbardziej charakterystycznych i rozpoznawalnych praskich obiektów. Jego powstanie powiązane było z rozwojem Pragi, jaki nastąpił w latach 60. XIX wieku i którego przejawem było m.in. oddanie dwóch dworców kolejowych. Cerkiew zbudowano w latach 1867-69 w stylu bizantyjsko-weneckim według projektu Mikołaja A. Syczewa.
Na wydłużonej działce, usytuowanej pomiędzy ulicami Wileńską, Targową i Aleją Solidarności znajduje się kompleks gmachów Dyrekcji Okręgowej PKP, wzniesiony według projektu prof. Mariana Lalewicza w latach 1928-31. Okazały front tej kolejarskiej inwestycji na przedwojennej Pradze możemy podziwiać od strony placu Wileńskiego. W oskarowej produkcji "Pianista" w reżyserii Romana Polańskiego wnętrza monumentalnego gmachu PKP są widoczne w pierwszych minutach filmu.
Dworzec Warszawsko-Petersburski powstał w 1863 roku jako czołowa stacja początkowa Kolei Warszawsko-Petersburskiej, czyli linii kolejowej z Warszawy do Petersburga przez Wilno. Był on także jednym z pierwszych dworców kolejowych w Polsce. Dworzec został zaprojektowany przez absolwenta cesarskiej Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu, Narcyza Zborzewskiego. Obiekt znajdował się w innym miejscu niż obecny Dworzec Wileński.
Za Dworcem Wileńskim, po parzystej stronie dzisiejszej Alei Solidarności rozpościera się teren Nowej Pragi. Historycznie jest to część Pragi leżąca na północny wschód od Starej Pragi i oddzielona od niej linią kolei petersburskiej, wybudowana w II połowie XIX w. Jej głównym fundatorem był przedsiębiorca Ksawery Konopacki. Sam Pałacyk Konopackiego znajduje się u zbiegu ulic Strzeleckiej i Środkowej.
U zbiegu ul. Targowej i Alei Solidarności wznosi się gmach handlowy o nazwie "Centrum Wileńska", połączony z dworcem kolejowym Warszawa Wileńska. Ukończona w 2002 roku inwestycja wypełniła posesję, na której w okresie międzywojennym znajdowały się torowiska oraz barak, pełniący funkcję dworca. Po II wojnie światowej kolejny, tymczasowy budynek dworcowy wystawiono od strony ul. Białostockiej, aż w końcu zbudowano obecny gmach, który tchnął nieco wielkomiejskiego ducha w dzisiejsze serce Pragi.
Z Bazarem Różyckiego sąsiaduje cenna dla historii Pragi kamienica pod nr 56. Ten dwupiętrowy dom powstał jeszcze w latach 1865-1867 dla Karola Juliusza Mintera, właściciela znanej warszawskiej odlewni, która wykonała m.in. rzeźbę syrenki stojącej na Rynku Starego Miasta. Niestety, tak jak w przypadku wielu praskich kamienic, dom utracił po wojnie cały wystrój fasady, łącznie z datą ,,1867″ umieszczoną na attyce (część żeliwnych cyfr z attyki uratował dla Muzeum Historycznego m.st. Warszawy historyk Janusz Sujecki).
Posesja przy Targowej 50/52 bezpośrednio sąsiaduje z Bazarem Różyckiego – ostatnim, czynnym i zachowującym ciągłość działalności handlowej, historycznym bazarem warszawskim. Bazar został założony pod koniec XIX wieku przez Juliana Józefa Różyckiego na obszarze zajmowanym wcześniej przez targowiska. Pomimo swojego statusu zabytku, a także bogatej i barwnej historii, miejsce to ulega postępującej degradacji.